Ενα τσίρκο συναισθηµάτων της Πόπης Διαμαντάκου από τα ΝΕΑ

Εγκυµοσύνες, ασθένειες, προσωπικές υποθέσεις, υποτιθέµενες συµφιλιώσεις on camera, µια τηλεόραση που πετάει στην αρένα τις σάρκες της
Από το «νηπιαγωγείο» των παλιµπαίδων της «Πρωινής Μελέτη» µέχρι τα τηλεοπτικά ΚΑΠΗ (σκέψης και αισθητικής) του Πέτρου Κωστόπουλου και από το πρωινάδικο του Μega µέχρι της Ελένης και των Καραµεροχαριτάτων έχουν σφιχταγκαλιαστεί όλοι οι τηλεπαρουσιαστές, παλιοί και νέοι, σε έναν πρωτοφανή χορό του Ζαλόγγου, όπου ο ένας σέρνει τον άλλον στον βουρκώδη πάτο ενός αντιαισθητικού ριάλιτι, µπροστά στο οποίο ωχριούν και το «Βig Βrother».

Ενα ριάλιτι «τηλεαστέρων», όπου τα
τοξικά υγρά µιας συναισθηµατολαγνικής οικειοποίησης της δηµόσιας σφαίρας αγωνίζονται να ακυρώσουν την κρίση του κοινού και φυσικά την οποιαδήποτε κριτική. Εµφανίζουν εαυτούς ως θύµατα της ζωής, της κριτικής, οποιουδήποτε προκειµένου να καθαγιαστούν µέσω της συγκίνησης και ας υπηρετούν τις χειρότερες τηλεοπτικές σάχλες όλων των εποχών. Μια χούφτα τηλεπερσόνες καταλαµβάνει τον τηλεοπτικό χώρο µε τα προσωπικά τους θεωρώντας τον εαυτόν τους το κέντρο της Γης. Η εγκυµοσύνη της Φαίης Σκορδά προσφέρεται στον δήθεν συγκαλυµµένο κανιβαλισµό του ατέρµονος κουτσοµπολίστικου θεάµατος. Και το χειρότερο;

Εκείνη µεν εµφανίζεται ενοχληµένη έως και πληγωµένη που συνδέουν την εγκυµοσύνη µε το κυνήγι της τηλεθέασης, όµως το πανηγύρι της εκµετάλλευσης του υποτιθέµενου µυστικού στήθηκε στη δική της εκποµπή µε αρωγό τη δική της τιµώµενη καλεσµένη Στεφανίδου.

Η ασθένεια της Ρούλας Κοροµηλά µετατρέπεται σε εκτυφλωτικό πανηγύρι αυτοέκθεσης προκειµένου να τονώσει την τηλεθέαση του τηλεοπτικού σκουπιδιού που παρουσιάζει. Φίλοι και υποστηρικτές της ήδη από πέρυσι κράδαιναν ως απόλυτο επιχείρηµα, υποτίθεται αποστοµωτικό κάθε κριτικής, το γεγονός της ασθένειας.

Ως άνθρωπο τη συµπονούµε και της συµπαραστεκόµαστε αλλά τι σχέση έχει αυτό µε τη διασκέδαση του φιλοθεάµονος την οποία, υποτίθεται, υπηρετεί.

«Εκανα πέρα κάθε κοκεταρία και βγήκα όπως ήµουν να σώσω το “Greek Ιdol”» είπε επιδεικνύοντας ηρωική αυτοθυσία. Ο καθείς έχει δικαίωµα να νοµίζει ό,τι θέλει για τον εαυτό του, όµως µία κυρία σφιγµένη σε κορσέδες που ισορροπούσε σε φρικτά ψηλοτάκουνα και αργότερα φορούσε µίνι ώς τις αµυγδαλές δεν µας φαινόταν να έχει κάνει «πέρα την κοκεταρία» αλλά να έχει χάσει κάθε αίσθηση του µέτρου (όσο για το ποιος «σώθηκε» από όλο αυτό είναι άλλη συζήτηση).

Αλλά όπως δεν έχει µείνει εκποµπή του Αlpha (ακόµη και το «Τσαντίρι» του Λαζόπουλου) που να µην προβάλλει αποσπάσµατα του «Βig Βrother», γιατί ακριβώς αυτή είναι η µέθοδος µε την οποία καθιερώνονται τα τηλεσκουπίδια, µε τον σταδιακό εθισµό του κοινού στο τοξικό τους θέαµα, έτσι και η παρουσιάστριά του πρόσφερε το προσωπικό της ριάλιτι προς αναπαραγωγή από την υπόλοιπη τηλεόραση. Σε παραλήρηµα την εποµένη όλοι, µέχρι γιατρό έφερε η Στεφανίδου να εξηγήσει στο φιλοθέαµον την ασθένεια της Κοροµηλά. Τρέλα; Και λίγο λέµε. Δεν χάνει την ευκαιρία και ο Σπύρος Χαριτάτος να αξιοποιήσει τη στρατηγική της συγκίνησης που του προσφέρει το σύµβολο της φετινής τηλεαπόγνωσης – η Ρούλα – και επιδίδεται σε ένα ηθικοπλατσικό λογύδριο για το πόσο τους αδικούν εκείνοι που αγνοούν προσωπικά τους δράµατα και γράφουν διάφορα σχόλια. «Δεν είναι όλα πολιτική» λέει «υπάρχει και το ανθρώπινο στοιχείο». Με άλλα λόγια: «Είµαστε άνθρωποι! Αποθεώστε µας».

Αφέλεια; Αγνοια; Τίποτε από τα δύο δεν δικαιολογείται, γιατί αποτελεί πλέον κάτι σαν αλφάβητο της µιντιακής εποχής η γνώση ότι το «ανθρώπινο στοιχείο» όταν φεύγει από την προστασία του ιδιωτικού χώρου και γίνεται δηµόσιο ερεθίζει τον κανιβαλισµό, µετατρέποντας κάθε δηµόσιο χώρο σε αρένα. Το ριάλιτι, όπως γνωρίζουν όλοι οι επαγγελµατίες της τηλεόρασης, ελέγχει τη σκέψη του θεατή µέσω του συναισθήµατος.

Οταν η ΤV πιάνεται από τα µαλλιά της

Πόσο πολιτική είναι η γλώσσα του ριάλιτι το έχει αποδείξει ήδη η ιστορία, όταν η Αµερική, µε το µυαλό θολωµένο από τον ερεθισµό των πουριτανολαγνικών της ενστίκτων από το πρωτοφανές παγκόσµιο ριάλιτι για την ερωτική ζωή του Κλίντον, παραδιδόταν στην πολεµόχαρη θρησκοληψία της κυβέρνησης Μπους.

Και να µην πάµε µακριά. Ουδένα προβληµάτισε η περίπτωση της Μενεγάκη, που είδε ότι η τηλεόραση, στην οποία η ίδια πρόσφερε τον εαυτό της και την οικογένειά της, µπορεί να ξεφύγει από τον έλεγχό της και να την πληρώσουν τα ίδια της τα παιδιά; Τη δύσκολη στιγµή µοναδική προστασία της δεν ήταν οι «κολλητοί» του σταρ σύστεµ, εκείνοι που πριν την αποθέωναν, αλλά οι θεσµοί της δηµοκρατίας στους οποίους και κατέφυγε.

Αλλά είναι τόσο ξεχασµένοι στην απόλαυση του εαυτού τους όλοι οι τηλεαστέρες, που ξεχνούν την ύπαρξη κοινού απέναντί τους και επιδίδονται σε… βοθρώδεις κουβεντούλες σχετικώς µε το αν ήταν ή όχι φυσιολογικές οι κενώσεις τους το προηγούµενο βράδυ (το ‘κανε η Μελέτη, ακολούθησε και ο Λιάγκας). Μικρονοϊκή ή απελπισµένη αυτή η τηλεόραση που πιάνεται από τα µαλλιά της ενώ βουλιάζει στην αφόρητη πλήξη του φιλοθεάµονος;